De Franse componist Tristan Murail raakte in 2018 gefascineerd door een reeks brieven van Vincent van Gogh aan zijn broer Théo. In verwarde, wanhopige bewoordingen bedelt de schilder om geld, doeken en verf. De onnavolgbare kleurenpracht en verbeelding waarmee van Gogh het Provençaalse landschap tot leven wekt, probeert Murail met klankkleuren op te roepen. De keuze voor fluit en cello is daarbij niet toevallig: het frêle, gevoileerde palet van deze combinatie is - al dan niet aangevuld met piano - reeds geruime tijd geliefd in de Franse kamermuziek. In 1915 al schreef Philippe Gaubert bijvoorbeeld zijn Trois Aquarelles, een prachtig voorbeeld van de impressionistische stijl die toen in Frankrijk in de mode was.

We mogen gerust stellen dat muzikaal Frankrijk dit pad nooit echt verlaten heeft. Ook Olivier Messiaen en Henri Dutilleux blijven, ondanks hun modernistische escapades, trouw aan een klankideaal waarin kleur en timbre centraal staan.

Bijzonder boeiend wordt het wanneer deze zoektocht naar nuance en finesse doordringt tot in de kern van de klank zelf. De onlangs overleden Finse componiste Kaija Saariaho - die tijdens haar actieve jaren vooral in Parijs woonde - hield ervan te spelen met de natuurlijke boventonen van de klank. Daarmee geldt zij, naast Tristan Murail, als één van de belangrijkste vertegenwoordigers van het zogeheten spectralisme.

Thomas Dieltjens, piano
Toon Fret, fluit
Martijn Vink, cello